خانه آنلاین محصولات فایلی

کتاب صوتی هنوز هم من اثر جوجو مویز،پایانی گرم بر سه گانه‌ی معروف و پرفروش «من پیش از تو» است. این نویسنده‌ی محبوب انگلیسی در این رمان هم لحن عاشقانه و فانتزی خود را حفظ کرده است و به ادامه‌ی ماجراجویی‌های «لوئیسا کلارک» می‌پردازد.

لوئیزا کلارک که به امید شغل و یافتن کار به نیویورک رفته، با گذر زمان به بسیاری از چیزها پی می‌برد. مانند اینکه خانه جدیدش در نیویورک با دوستش سام در لندن فرسنگ‌ها فاصله دارد. همچنین با اینکه می‌داند کارفرمای جدیدش انسان خوبی است اما همسرش چیزی را از او پنهان می‌کند. با این حال یک چیز را نمی‌داند و آن این است که در آینده با فردی آشنا می‌شود که زندگی او را دگرگون می‌کند؛ چرا که این شخص یاد عشقی را در او زنده می‌کند که برایش آزار دهنده است. لوئیزا نمی‌داند باید چه کار کند، اما می‌داند هر تصمیمی که بگیرد، دیگر هیچ چیز مثل قبل نخواهد شد. او این سؤال را با خود تکرار می‌کند که آیا باید به تجربه‌های نو پاسخ مثبت بدهد و با بیرون رفتن از نقطه امن خود وارد چالش‌های جدیدی شود؟ آیا اگر عاشق کسی شود، برای به دست آوردنش باید رویاهایش را کنار بگذارد یا می‌تواند بدون فدا کردن هیچ کدام، هر دو را با هم داشته باشد؟

جوجو مویز (Jojo Moyes) در کتاب هنوز هم من (Still Me) با نگاهی تیزبینانه روایتی از چگونگی شناخت خود و ضرورت فداکاری صادقانه در زندگی برای دستیابی به خواسته‌ها را نشان می‌دهد. این اثر شما را تا آخرین صفحه مشتاقانه با خود همراه می‌کند.

رمان «هنوز هم من» را می‌توان یک پایان صمیمانه برای دو کتاب قبلی دانست که به عنوان یک مجموعه برجسته از دیگر مجموعه‌ها متمایز است. صداقت و بیان طنزگونه داستان و همزادپنداری با آن شما را به لبخند وامی‌دارد. این سه‌گانه (من پیش از تو، پس از تو، هنوز هم من) مانند یک داستان عاشقانه شروع شده، اما جوجو مویز تلاش کرده داستانی درباره یادگیری خود بودن و عشق به خود را روایت کند. این روش آسان او برای ایجاد یک رابطه عمیق بین شما و شخصیت اصلی داستان است.

افتخارات کتاب صوتی هنوز هم من:

- پرفروش‌ترین کتاب سال 2018
- پرفروش‌ترین کتاب نیویورک‌تایمز سال 2018
- برگزیده بهترین کتاب داستانی سال 2018 از نظر کاربران سایت گودریدز

در بخشی از کتاب صوتی هنوز هم من می‌شنویم:

ساعت از 10 گذشته بود که بیدار شدیم. پیاده تا مرکز شهر رفتیم و نزدیکی میدان کلمبوس شام خوردیم. این‌قدر خوردیم که دل‌درد شدیم. روبه‌روی همدیگر نشستیم و همین‌طور که زانوهایمان بهم می‌خورد، لیوان لیوان قهوه جوشیده سر کشیدیم. پرسیدم: «خوشحالی اومدی؟» انگار خودم جواب را نمی‌دانستم. دستش را جلو آورد و آرام پشت گردنم گذاشت و سرش را روی میز جلو آورد و بی‌اعتنا به دیگران من را بوسید. من هم جوابی را که نیاز داشتم دریافت کردم.

در اطرافمان زن و مردهای میانسال نشسته بودند و روزنامه آخر هفته می‌خواندند. یک گروه اهل کلوپ‌های شبانه با لباس‌هایی عجیب و غریب با هم حرف می‌زدند و همین‌طور پدر و مادرهای خسته از بچه‌های بداخلاق. سام به پشتی صندلی تکیه داد و آه بلندی کشید.
«می‌دونستی خواهرم همیشه دوست داشت بیاد اینجا. چه مسخره که هرگز نتونست.» «جدی؟»

دستم را جلو بردم. او هم دستش را برگرداند تا دستم را بگیرد. «آره لیست بلندبالایی داشت از کارهایی که می‌خواست بکنه. مثلاً بره بیس‌بال. توی رستوران‌های نیویورک غذا بخوره. بیش از هر چیزی دلش می‌خواست بره بالای ساختمون راکفل‌سنتر.»